ذهن (منطق)ذهن، از اصطلاحات علم منطق بوده و به قوه قابل اکتساب تصورات و تصدیقات گفته می‌شود. ۱ - توضیح اجمالیذهن، از اصطلاحات علم منطق بوده و به قوه قابل اکتساب تصورات و تصدیقات گفته می‌شود. ۱.۱ - استعمالات ذهنذهن، گاهی بر نفس و گاهی بر عقل ( جوهر مجرد غیر متعلق به بدن مادی) اطلاق می‌شود، اما در استعمال رایج، مراد از ذهن، قوه‌ای از قوای نفس است که آمادگی اکتساب حدود (مفاهیم تصوری) و آرا (مفاهیم تصدیقی) را دارد، و خود را از دانسته به نادانسته می‌رساند. ۱.۲ - فهمفهم عبارت است از: کمال آمادگی این قوه برای درک مطالب و تصور آنچه از سوی غیر بر آن عرضه می‌شود. ۱.۳ - حدسحدس عبارت است از: حرکت خوب این قوه برای اکتساب حد اوسط از پیش خود؛ مانند اینکه انسان، ماه را می‌بیند که سمتی از آن، که مقابل خورشید است به صورت اشکال مختلف نورانی است و بی‌درنگ، ذهن وی، حد اوسطی را اقتناص می‌کند که عبارت است از اینکه سبب نورانیت ماه، خورشید است. [۱]
ابن سینا، حسین بن عبدالله، الشفا (المنطق)، ج۳، جزء ۱، ص۲۵۹.
[۳]
جرجانی، میرسید شریف، الکبری فی المنطق، ص۱۷۰
[۴]
صلبیا، جمیل، فرهنگ اصطلاحات منطقی، ص۱۱۹.
[۵]
تهانوی، محمدعلی بن علی، کشاف اصطلاحات الفنون و العلوم، ج۱، ص۵۱۶-۵۱۷.
[۶]
گرامی، محمدعلی، منطق مقارن، ص۱۴.
۲ - پانویس
۳ - منبعتاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۱۰/۲۹. رده‌های این صفحه : اصطلاحات منطقی
|